Bolivia: Natuur, zilver en zout heel veel zout

Oh, oh. Ik had  genoeg geschreven over bergen, Inka's en lama's. Maar dat is toch minder waar. Jeej, wat lijkt Bolivia veel op Peru. Bolivia is het armste land van zuid Amerika. Je kan dat zien doordat het rommeliger is, meer bedelaars heeft en er veel meer afval langs de wegen zwerft. Het is onverzorgder ten opzicht van Peru. Maar gelukkig heeft het ook veel moois en is Bolivia wat rauwer en puurder. Vooral in het toerisme, waar ze in Peru allang geld voor hadden gevraagd is het hier nog puur natuur. En dat heeft z'n charme. 

In Peru werd overal om je heen geconfronteerd met coca bladeren. Als het geen thee was dan waren het wel snoepjes of gewoon de bladeren die ze overal verkochten. Hier in Bolivia is dat niet anders. Taxi chauffeurs, gidsen noem het maar op, ze proppen allemaal hun (het liefst beide) wang(en) vol met bladeren die ze daar voor een langere tijd laten zitten. Het moet helpen tegen hoogteziekte, het verlamt een beetje je mond en krijgt wat neer energie. Volgens mij is het gewoon verslavend maar volgens Daan vinden ze het gewoon lekker ;-).

Vanuit Peru kan je gemakkelijk de grens over naar Bolivia. Het is wel gezegd een simpel gebouwtje waar je een stempel moet halen om Peru uit te gaan. Daarna loop je 200 meter door niemandsland en moet je bij een nog simpeler huisje een stempel voor Bolivia halen. Daarna stap je weer de bus en ben je officieel in Bolivia. Geen tassen controles, geen fouilleer acties en geen honden. Tsja dat is ook wel een keer lekker. De eerste stop die we daarna met de bus maakte was omdat er een jongen de bus in kwam om geld te vragen. 'Tax' zei hij of te wel iedereen moet twee Boliviaanse BOL betalen. Geen idee hoe of waarom. Misschien voor een gebied, regio of voor een zakcentje maar Daan heeft uiteraard deze €0,25 per persoon netjes betaald. 

We konden voordat we vertrokken kiezen of we naar de Peruaanse of Boliviaanse kant van het Titicacameer gingen. Dit is het hoogst en groots gelegen commercieel bevaarbare meer van Zuid-Amerika en ligt in beide landen. We kozen voor het plaatsje Cobacobana aan de Boliviaanse kant en hebben daar de boot gepakt naar het eiland Isla de Sol. De Inka's geloven dat daar de zon is gemaakt en op een eiland verderop de maan, Isla de la Luna. Wij kwamen daar om over het eiland heen te hiken. Van de ene kant naar de andere kant. Met al onze super hike ervaringen in Cuba en Peru vlogen we over de bergen heen en waren we veel te vroeg klaar want de boot kwam pas rond 15.30 uur aan. Oke dan maar verplicht chillen, genieten van het uitzicht en een drankje drinken bij de local op het terras. Tijdens het chillen konden we de onverwachte tax(en) op het eiland even verwerken. We hadden in totaal drie keer wat extra p.p. moeten betalen. Eén keer voor het Noorden van het eiland de andere keer voor het zuiden en de derde keer voor.... zuid,zuid? We hadden geen idee. Dit hele tax gebeuren kan je jezelf bijna niet voorstellen. Gewoon een local die op het pad staat en zegt dat je er niet langs mag tenzij je een bedrag betaald waarna hij jou een papiertje geeft die daarna niet meer gecontroleerd wordt. We hebben er maar om gelachen, die Bolivianen ook met hun tax. Maar goed, uiteindelijk was het een hele zware dag, dat kan je vast wel voorstellen..... 

Copacabana heeft een lange toeristen straat die eindigt bij het meer. In de straat zitten allemaal restaurantjes waar je gemakkelijk snel even wat eten bestelde. Supermarkten zijn er in kleine dorpjes niet aanwezig. Wel kleine shops met vooral veel ongezonde dingen waar je de hoofdprijs voor betaald. De laatste avond hebben we een korte (30 min) maar steile wandeling naar boven gemaakt voor de zonsondergang. Dit vonden wij een mooie afsluiter om daarna weer verder te gaan richting La Paz. Last minute zijn we de bus ingestapt richting La Paz.

Onderweg nog een bijzondere ervaring meegemaakt. Uiteraard moesten weer wat tax betalen en werden we de bus uit geloosd. We moesten een ticket kopen om de rivier over te steken. Er was namelijk geen brug te vinden. Wij allemaal in kleine bootjes en de vervoersmiddelen op grote drijvende plateaus naar de overkant. Nou, hebben we dat ook weer meegemaakt. 

Qua afstand zou de rit ongeveer 3 uur moeten duren. Maar in totaal hebben we er 6,5 uur overgedaan. De helft van de route was onverhard dus hebben de helft van de weg fijn heen en weer gehobbeld. Wel met uitzichten waar je 'u' tegen zegt en kleine dorpjes waarvan je denkt "leven hier mensen?" Bijna alle huizen waren niet af gebouwd. Ze hebben nog geen ramen, geen plamuur en soms nog geen daken. Als ze wel daken hebben (golfplaten) zijn die "vast" gemaakt doormidden van stenen en autobanden die er op  worden gelegd. Het is een manier, waarschijnlijk de goedkoopste, welkom in Bolivia.

Uiteindelijk tegen een uur of zeven kwamen we aan in La Paz. Het was al schemerig en de lichten in de huizen en gebouwen zag je al branden. Als je La Paz binnen komt rijden, rij je van hoog in de bergen naar beneden rondom de stad. Dat geeft een mooi beeld met al die lampjes. Ze hebben de teleferico (skilift) gebouwd als vervoersmiddel om snel van boven naar beneden te komen maar voor ons om de stad vanaf een andere hoogte te bekijken. 

Deze administratieve hoofdstad van Bolivia is de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld en is indrukwekkend groot. De stad is in een enorm dal gebouwd waar je een handje vol aan hoge flats in het midden ziet en overal tegen de bergwanden de kleinere huisjes zijn gebouwd. 

Bolivia beschikt over de gevaarlijkste weg ter wereld. Yungasweg, ook wel Camino de la Muerte - 'the death road' genoemd. De weg is ongeveer 65 km lang en loopt van La Paz tot Coroico. Sinds 10 jaar is er een nieuwe weg geopend waardoor the death road bijna niet meer gebruikt wordt voor dagelijks verkeer.  Maar wel door veel mountainbikers. En dat is precies waar Daan zo blij van werd. Zo blij als een kind. Vanaf het moment dat we aan de death road zijn gestart is de glunder op zijn gezicht niet meer afgezakt. Man, wat vond hij het gaaf! Ik ook wel hoor, vooral het eerste gedeelte op het asfalt. Wij zijn namelijk van 4700 meter hoogte naar 2100 meter gedaald met de fiets. Eerste gedeelte is op een normale geasfalteerde weg waarna je vervolgens met het busje naar de onverharde death road werd gebracht. Vanaf daar vond ik het ietsje minder leuk. Snelheid was heerlijk maar door de afgronden en de smalle wegen kwam er toch spontaan angst bij mij naar boven. (bedankt hoogtevrees) Maar goed, de remmen wat meer gebruikt dan normaal en gaan met die banaan. Hoe meer we daalde hoe beter het ging en ook ik heb uiteindelijk kunnen genieten! 

Na dit grote avontuur hebben we besloten om naar Sucre te gaan. De officiële hoofdstad van Bolivia die bekend staat om zijn witte architectuur. Het centrum is inderdaad gewit en het is een schone schattige stad met volgens mij meer rijke Bolivianen. Hummers, limousines, jeeps alles staat in de straten geparkeerd. Wat een andere wereld vergeleken met de rest. De shops zijn hier niet minder dan in Peru en natuurlijk na zo veel shops voorbij te hebben gelopen moest Natalie ook wat kopen. 'Leuk voor later toch?'. We sliepen daar in een heerlijke casa waar we zelf konden koken. Soms is dat gewoon erg lekker! We konden alleen de bitterballen die een restaurant met Nederlandse  eigenaar verkocht niet laten staan. Gewoon omdat het kon. 

Uyuni staat bekend als uitvalsbasis voor de zoutvlaktes. Onderweg naar Uyuni hebben wij wel het geluk dat begin 2016 de nieuwe aangelegde weg is afgerond. Dit scheelt weer de helft van de reistijd. Als nog duurde dit ritje 8 uur inclusief twee tussenstops om de motor en de remmen te repareren. Maar wat een prachtig uitzicht en een natuur heeft Bolivia. Nog bijzonderder dan Peru vind ik. Regenboog bergen, rotsen, lege vlaktes vol lama's, rode bergen, zandduinen en heb zelfs weer wilde flamingo's gespot onderweg bij schitterende lagoons tussen al het natuur!

Aangekomen gingen we vol goede moed gesplitst verschillende agentschappen langs die de tour naar de zoutvlaktes aanboden. Allemaal verkopen ze hetzelfde, alleen de prijzen kunnen redelijk variëren. Wij met ons inmiddels uitstekend sprekend Spaans, proberen om mooie deals te sluiten. Na een lange zoektocht en precies wetend hoe de trip eruit ging zien hebben we niets gekoekt. Het beste waren de last minute deals. Daar zijn we inmiddels redelijk goed in geworden om iets voor een koopje te regelen. Zo ook voor deze trip. We hebben de volgende ochtend vier dagen geboekt om de zoutvlaktes en omgeving te verkennen en om uiteindelijk in Chili te worden afgezet.

Deze vierdaagse trip was fantastisch, zo veel verschillende natuurwonderen gezien die maar een paar uur van elkaar af lagen. Van heel veel foto's maken op de zoutvlakte naar een geweldige zonsondergang en een prachtige sterrenhemel met de melkweg zo groot en zichtbaar en zo dichtbij dat je het bijna kon aanraken. Ik denk dat ik nog nooit z'n mooie sterrenhemel heb gezien met zo veel sprankelende schitterende sterren incl 'vallende sterren'. Daan die bijna ouwe man, met al zijn ervaringen natuurlijk wel maar ondanks dat bleef het fantastisch. Na een flinke klim hebben we een rainbow mountain (vulkaan met veel verschillende kleuren) van dichtbij mogen bekijken. Op de weg er na toe zijn we gestopt in een grot waar hele ouwe mummies  (van rond 1300 na ChR.) tentoongesteld lagen. Die hebben we van dichtbij mogen aanschouwen. Wel bijzonder, een Boliviaan die je wat verteld over de mummies en de lijken liggen recht voor je neus. Geen glas, geen afscherming, gewoon open en bloot. Zo doen ze het al 10 jaar. 

Samen met vier andere Fransen hebben we de rest van de trip in huizen van zout geslapen en gegeten. We zijn naar een eiland geweest ergens op de zoutvlakte waar cactussen groeien van bijna 4 meter hoog, we hebben prachtige landschappen gezien, mooie lagoons bekeken over onverharde wegen tussen de bergen gereden en hebben mogen genieten van flamingo's, struisvogels en natuurlijk de vele lama's in allerlei soorten en maten. Het laatste gedeelte van de trip zijn we door een schitterend vulkanisch landschap gereden met actieve vulkanen, werkende geisers en borrelende zwavel op 5200 meter hoogte. Na dit grote avontuur heeft Daan nog een duik genomen in een natuurlijke hotspring waar het daarbuiten nog gewoon vroor. Echt dapper van hem. Mij niet gezien brrrrrr. Onze gids was een bijzondere jongen maar gelukkig een goede chauffeur. Hij heeft vier dagen lang Frans, Engels en soms Nederlands van ons aan moeten aanhoren terwijl hij er niks van begreep. We hadden namelijk een Spaanse gids die geen Engels kon. Voor ons zessen was het dan ook zeer waardevol ;-) maar ach naast Spaans van de gids waren Daan en ik ook vereerd om Franse gesprekken aan te horen... We hebben buiten dit om een super leuke tijd met ze gehad! De vele love songs van onze Spaans sprekende gids die uit de speaker van de auto kwam maakte veel goed. Gelukkig waren de songs wel in het Engels en konden we mooi mee swingen en zingen. Uiteindelijk zijn we afgezet bij de grens overgang naar Chili. Een huisje hoog op de berg waar je uiteraard weer tax moest betalen voor een stempel. Met een local busje werden we naar het plaatsje San Pedro de Atacama gebracht waar onze bezittingen op een Chileense wijze werd gecontroleerd. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd en zitten we heerlijk een wijntje te drinken in een hostel in Chili om nieuwe plannen te maken....

Hoe en wat dat moeten we nog uitzoeken. We gaan alweer richting het laatste gedeelte van onze reis in Zuid-Amerika.....