Cuba: Muziek, sigaren, rum en nog eens rum

Een land waarin je pronkt met je gouden sieraden en het testosteron hoog in het vaandel staat. Een land waarin je in de vroege jaren rum ontdekt… en blijft drinken. Een land waarin uiterlijk voor velen belangrijker is dan hoe je huis eruit ziet. Een land waarin je 20% van je leven in de rij staat te wachten en waar je spullen kan ruilen voor spullen…. Waar je de kraan helemaal open moet draaien en je pas naar 10 seconden water krijgt. Waar je een overvloed aan limoenen hebt maar en geen spoor van de citroen te vinden is. Een land waar de tijd 50 jaar stil heeft gestaan en nu langzaam, heel langzaam op gang komt.

De schaarsheid naar veel producten kan je voelen. Maar Cubanen zijn daardoor wel erg creatief met de spullen die ze tot hun beschikking hebben. De meeste Cubanen die in een mooie oldtimer rijden zijn automonteur waardoor ze kunnen blijven rijden in z’n mooie bak. Waar in Nederland allang niet meer mee gereden mag worden, wordt hier in Cuba nog tientallen jaren mee gedaan. Eigenlijk wordt er niks vernietigd. Langs de weg staan Cubanen te liften, wachtend op die ene auto die hopelijk stopt die dag. Ben je bevriend met de buschauffeurs van de grote busmaatschappij dan zit je in Cuba goed. De grote gouden horloges en glimmende zonnebrillen blinken uit achter het glas. Ze houden de eerste vier stoelen vrij en pikken graag familieleden en vrienden op langs de route.

Het oud communistische land Cuba heeft ons in alle opzichten verrast. Het land is mooi, mooi bijzonder. Het land heeft een prachtige natuur, fantastische architectuur  en er wonen veel lieve mensen. Maar het heeft ook armoede, het verschil tussen rijk en arm is duidelijk te zien aan de huizen. Vele zijn vervallen (waar de overheid niet naar om kijkt) Cubanen kregen een huis toegewezen en daar moesten ze het mee doen. Sinds een paar jaar is de markt een klein beetje open om te verhuizen. De mensen die hier leven verdienen niet veel. Tussen de 10 en 30 euro per maand. Hiervan kunnen de Cubanen net van rond komen. Veel Cubanen hebben daarom ook een bijbaan of eigenlijk meerdere bijbanen. Velen leven van het toerisme. Wij zijn lopende dollartekens voor hen.  School en zorg zijn gratis maar ze moeten daarin tegen veel geld overdragen aan de overheid. Bijvoorbeeld van de sigaren omzet gaat 90% naar de overheid. 10% besteden de boeren zelf aan eigen gebruik en aan verkoop aan toeristen. Wil je verdiende geld op de bank zetten? Ook daarvan gaat er een groot percentage naar de overheid. Het klinkt bijzonder en het is ook bijzonder. Uiteraard maakt de overvloed aan rum die genuttigd wordt het leven een stukje mooier dan dat het al was en worden de problemen even vergeten….

Het huidige embargo van Amerika is duidelijk voelbaar.  Geen MacDonalds geen CocaCola en geen grote (of kleine) ketens die wij kennen. Alles wat een beetje luxe lijkt is van de overheid. Dit kan je vooral zien aan de hotels en restaurants. Wij hebben onze hele reis geslapen in Casa Particularas. Cubanen mogen sinds een paar jaar hun huis open stellen voor toerisme. Ze hebben een kamer met badkamer vrijgemaakt. Sommige hebben 1 kamer in hun huis voor verhuur, andere Cubanen hebben er hun ‘bedrijf’ van gemaakt met meerdere kamers. Uiteraard moeten de Cubanen elke maand een flink bedrag aan de overheid betalen om dit te mogen doen. Daan en ik sliepen het liefst in Casa’s waarbij ze 1 kamer tot hun beschikking hadden. Dit waren vaak super lieve mensen die erg blij waren dat je er was en vanuit de goedheid alles met je wilde delen. De ene Casa belde de andere Casa of we gingen zelf opzoek naar een Casa door gewoon aan te bellen. Een andere manier van reizen maar zeker een erg mooie ervaring.Onze reis begon in Havanna de hoofdstad van Cuba. In het oude gedeelde vlakbij de zee waar de armoede goed te zien was. We keken onze ogen uit zoveel indrukken die je de eerste uren binnen krijgt. En die auto’s! Daar waren we helemaal weg van. Vaak was één van de twee weer kwijt om een auto te aanschouwen. De oude buurt, Havana Vaje is een mooi monumentaal gedeelte van de stad waar je rustig kan rondlopen en genieten van alles wat op je afkomt. Overal waar je loopt hoor je wel ergens muziek vandaan komen, mooie klanken van de salsa muziek en  s’ avonds wordt er veel live muziek gespeeld.

Met de prachtige natuur hebben we voor het eerst kennis mogen maken in Vinãles. Groen groener, groenst. Prachtig met de lijmsteen bergen en de palmbomen. We hebben een mooie hike gemaakt door de omgeving en het natuurpark mogen zien vanaf een paard. Ja je leest het goed. Daan en ik hebben paardgereden. 4 uur lang genieten van al het moois, van draf tot galop en het laatste uur met moeite in stap. Daan heeft een paar dagen niet heel comfortabele gezeten…

Aangekomen in Trinidad werden we verwelkomt met heerlijke mojito’s. De verhouding hier met rum is zeker anders dan in Mexico. Laten we zeggen….  je hoeft niet veel mojito’s of Cuba Libre’s te bestellen om ze goed te voelen. Tijdens een hike naar een hoog gelegen radiotoren in Trinidad zweet je het er al snel uit en eenmaal boven aangekomen was het uitzicht fantastisch. Ook met mijn hoogtevrees heb ik het overleefd. Het strand is daarna fijn om even bij te komen. Taxi’s pakken doen we graag omdat vele taxi’s van die mooie ouwe auto’s zijn.  Een goed alternatief. Maar vier uur lang in z’n mooie auto zitten heeft ook zijn keerzijde (lees gaten in de vloer, geen veringen, versleten banken en een heerlijke olie geur wat na vier uur lijkt alsof je een nieuw parfum op hebt.

In Mantanzas hebben we kunnen genieten van Cuba zonder al te veel toeristen en heb ik moeten toegeven aan de buikgriep. De vrouw van de Casa waarin we sliepen was erg bezorgt en heeft goed voor mij gezorgd. Soepje, fruitsapje, fruit, ORS en Daan heeft zich in de tussen tijd zichzelf vermaakt.

Varadero de badplaats van Cuba met 20 kilometer lang wit strand was een goede afsluiter van onze reis. Heerlijk even drie dagen vanaf een strandbedje de zee in lopen, rum drinken, lezen en spelletjes spelen om uiteindelijk richting het vliegveld te gaan naar ons nieuwe avontuur.

Ondertussen maken we wel zorgen over Daan z’n backpack. We worden nog steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Gelukkig is Pleun (de broer van Daan) hard bezig om vanuit Nederland iets voor elkaar te krijgen. Aangezien het internet alleen op lokale pleinen wordt aangeboden in Cuba is het lastig te communiceren. Het bericht is inmiddels binnen dat ze de tas hebben gevonden…. Maar nu verder?